วันนี้ขอเล่าเรื่องพระมหาเถระผู้เป็นแบบอย่างที่ดีรูปหนึ่งให้ฟัง....เมื่อวันที่ ๔ กันยายน ๒๕๕๖ ข้าพเจ้าได้ไปเยี่ยมพระสงฆ์อาพาธรูปหนึ่งที่โรงพยาบาล ข้าพเจ้าเรียกท่านว่าหลวงพ่อ....หลวงพ่อท่านเข้ารับการผ่าตัดลำไส้ตั้งแต่ตอนเช้า ใช้เวลาประมาณ ๔ ชั่วโมง แล้วก็ออกมาพักอยู่ห้อง CCU ด้วยอายุ ๘๐ ปี แพทย์จึงต้องดูแลอย่างใกล้ชิดเนื่องจากเกรงว่าจะติดเชื้อ ข้าพเจ้าเองเคยได้รับการผ่าตัดลำไส้มาก่อน ทราบดีว่าหลังการผ่าตัดมันเจ็บมากอย่างไม่เคยเจ็บเช่นนั้นมาก่อนในชีวิต เจ็บที่แผลจนพูดอ้าปากพูดไม่ออก คุณหมอก็จะให้มอร์ฟินทุกสี่หรือหกชั่วโมงจำไม่ได้ แต่จำได้ว่าตอนได้มอร์ฟีนใหม่ๆ ก็จะสบายหายเจ็บไปได้ชั่วโมงกว่าๆ หลังจากนั้นก็ต้องรอให้ครบเวลากว่าจะให้ได้อีกครั้ง ตอนนั้นข้าพเจ้าข้าใจเลยว่าทำไมคนจึงติดยาเสพติด ข้าพเจ้านึกถึงว่า หลวงพ่อท่านอายุมากแล้ว แม้คุณหมอจะชมว่าท่านแข็งแรงสำหรับอายุเท่านี้ และอดทนมาก แต่แผลผ่่าตัดที่ยาวถึง ๑๐ ซม. ก็คงทำให้ท่านต้องได้รับทุกขเวทนาทางกายเป็นอย่างมากแน่นอน หลังจากออกจากห้อง CCU คุณหมอให้พักฟื้นในห้องพักผู้ป่วยในโรงพยาบาลอยู่ประมาณ ๗ วัน แล้วนิมนต์ท่านไปยังสถานที่พักพิเศษนอกโรงพยาบาล เพื่อให้ท่านได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ โดยทางโรงพยาบาลจัดอาหาร และคุณหมอดูแลท่านเป็นพิเศษต่อไปอีก ๓ อาทิตย์ จึงอนุญาตให้กลับวัด
หลวงพ่อท่านดเป็นเจ้าอาวาส เป็นพระผู้ใหญ่ชั้นเจ้าคุณวัดหลวงแห่งหนึ่ง ข้าพเจ้าประทับใจในความเรียบง่ายของท่าน ในสมัยนี้การเข้าพบพระผู้ใหญ่ ยิ่งมียศมีตำแหน่งทางการปกครองสูง ก็มักเป็นเรื่องที่ต้องมีขั้นตอน เช่นทำเป็นจดหมายล่วงหน้า หรือต้องติดต่อผ่านพระเลขา เรียกว่าต้องมีด่านหน้าก่อน แล้วจะได้พบหรือไม่ได้พบก็ขึ้นอยู่กับหน้าด่านซึ่งบางวัดก็เป็นพระสงฆ์ บางวัดก็เป็นฆราวาสเป็นผู้พิจารณาว่าสมควรให้เข้าพบหรือไม่ หากเป็นเรื่องไม่สำคัญ หรือไม่ใช่บุคคลสำคัญ ก็ให้ฝากเรื่องไว้ ทั้งนี้ส่วนใหญ่ก็ด้วยเหตุผลว่าเพื่อเป็นการรักษาธาตุขันธ์ครูอาจารย์มิให้เหนื่อยเกินไป เป็นต้น
แต่กับหลวงพ่อ ทุกคนที่มาถึงกุฏิท่าน หากประตูเปิด ป้ายหน้ากุฏิเขียนว่า "อยู่" ก็จะได้พบท่านเสมอกันทุกคน ท่านรับญาติโยมโดยไม่เลือกชั้นวรรณะ ท่านไม่เคยรับคนนี้แต่ไม่พบคนนั้น ไม่ว่า พระ เณร ข้าราชากร ทหาร ตำรวจ นักการเมือง นักธุรกิจ ดารา หรือชาวบ้านหน้าวัด ถ้าจะพูดอย่างชาวบ้านคือ กุฏิท่านนั้นหัวบันไดไม่เคยแห้ง ความที่ท่านวางตนเป็นที่พึ่งของชาวบ้าน ท่านจึงไม่เลือกที่จะพบใครหรือไม่พบใคร ข้าพเจ้าเคยกราบเรียนถามท่านว่า ท่านมีพระเลขาไหมเจ้าค่ะ ท่านตอบว่าไม่มี งานต่างๆ ท่านแจกจ่ายไปให้พระในวัดรับผิดชอบกันเองแบ่งแยกหน้าที่กันไปตั้งแต่ท่านเจ้าคุณรองเจ้าอาวาส จนถึงพระเณรต่างๆ ข้าพเจ้าจึงกราบเรียนถามท่านต่อไปอีกว่า แล้วพระอุปัฏฐากมีหรือไม่เจ้าคะ ข้าพเจ้ากราบเรียนถามเพราะไม่เคยเห็นท่านมีพระมาคอยอุปัฏฐากแม้แต่หยูกยาท่านก็เก็บเองหยิบฉันเอง ท่านตอบว่า ไม่มี แต่เรื่องนี้มีคนบอกข้าพเจ้าว่า หากว่าหลวงพ่อท่านต้องการสิ่งใดที่ต้องให้คนอื่นทำให้ ท่านจะกดกริ่ง ซึ่งไปดังอยู่ที่พักของเณร เณรก็จะรีบพากันมาที่กุฏิท่าน
ท่านจะมีชาจีนอย่างดีรับรองผู้มาเยือน ในสมัยก่อนจะเห็นท่านนั่งกับพื้น รับแขก พร้อมฉันชาจีนที่ท่านจะรินน้ำชาจากกาใส่ถ้วยเอง บางครั้งท่านก็อนุญาตให้ญาติโยมได้ดื่มน้ำชาในกาของท่านด้วย ดูเหมือนท่านพอใจที่ได้ทำเช่นนั้น
แต่ปัจจุบันนี้ท่านงดทั้งน้ำชาและกาแฟเพื่อสุขภาพ
Comments
หรือยังติดอยู่ในโลกียรมณ์เล็ก ๆ น้อย
ในสมัยนี้หรือสมัยก่อนก็มีให้เห็นอยู่เกลื่อน มิได้ว่างเว้น
จึงเป็นหน้าที่ของศิษย์ ที่ต้องพิจารณาด้วยตนเองเพื่อที่จะได้วางใจให้ถูก หากพิจารณาแล้วเห็นว่าสิ่งใด
ที่ทำแล้วจะเป็นการพอกพูนเหตุแห่งทุกข์
ยังสร้างเหตุแห่งการเบียดเบียน ก็ควรเลี่ยงเสีย
ไม่เข้าไปร่วมสร้างวิบากกรรมที่ไม่ดี พอกพูนกรรมเก่า ให้สังสารวัฎนี้ต้องยืดยาวออกไปอีก
แต่หากยังยินดีที่จะเวียนว่ายตายเกิดเกิดตายอย่างไม่อิ่มไม่เบื่อในสังสารวัฎนี้อยู่เรื่อยไป นั่นก็เป็นสิทธิ์ของเขาและเราเช่นกัน ที่จะเลือกตกแต่งภพชาติใหม่ โดยสร้างเหตุที่ดีในภพชาตินี้
แต่ถึงอย่างไรก็ตามในฐานะลูกศิษย์ ถึงแม้ครูอาจารย์ของเราจะยังไม่ใช่แบบอย่างที่สมบูรณ ์แบบ
เราก็ยังสามารถเคารพอาจารย์ท่านนั้นได้ ในฐานะผู้มีพระคุณของเรา ให้ความช่วยเหลือเกื้อกูลท่านให้สมควรตามธรรม ท่านยังเป็นกัลยาณมิตรของเราได้
เพราะท่านนำคำสอนในส่วนของปริยัติมาบอกกล่าวให้เราได ้รู้จัก
ส่วนเรื่องปฏิบัติและปฏิเวธนั้น เราต้องสร้างให้เกิดขึ้นเองภายในตน ไม่มีใครที่จะช่วยให้เราพ้นทุกข์ได้ นอกจากตัวเราเอง
RSS feed for comments to this post